Bu gün Azərbaycan xanımı tək yaxşı həyat yoldaşı, yaxşı ana deyil. O, həm də ərinin başını dik saxlayan, ona arxa, dayaq olan böyük qüvvədir.
Belə xanımlardan biri də Aprel döyüşlərində şəhid olan polkovnik Vüqar Yusifovun həyat yoldaşı Lalə Əliyevadır.
Lalə xanımın müsahibəsini təqdim edirik:
- Həyat yoldaşınızla ilk tanışlığınız necə olub? Həmin günü necə xatırlayırsınız?
- Ailə həyatımdan söz açmaq mənə çətin olsa da, hər dəfə gülümsəyərək danışıram. Vüqarın dostu bizimlə qohum idi. O qədər ciddi, cəsarətli, tutduğunu qoparan biri idi ki, Vüqarın bu xasiyyətini çox sevirdim.
- Necə oldu ki, Vüqar Yusifovla ailə qurmağa qərar verdiniz? Adətən qadınlar hərbçilərlə evlənməyə tərəddüd edirlər.
- 2004-cü ildə nişanımız oldu, il yarım nişanlı qaldıq. On beş il əvvəl 10 oktyabr 2006-cı il tarixində ailə həyatı qurduq. Mənim fikrimcə, hərbçi ilə ailə qurmaq hər xanımın işi deyil, o çətinlikləri bilə-bilə belə həyata atılmaq asan olmur. Ancaq mən razılaşdım. Tək Vüqara görə...
Vüqarı mənim qədər heç kim tanıya bilməz, çünki onun baxışından bilirdim ki, ürəyindən nələr keçir. Biz təkcə ailə deyil, çox yaxın dost idik.
- Həyat yoldaşınız şəhid olmadan öncə sizə son sözləri nə oldu?
- Vüqar son dəfə 2016-cı ilin mart ayının 28-i səhər saat 6-da evdən çıxmağa hazırlaşırdı. Məni çağırdı, yanında oturdum, çox fikirləşdi və ürəyində olan sözü dilə gətirmədən “gedirəm bir həftəyə gələcəm” dedi. Həmişəki sözlərini təkrarladı:
“Mənə zəng etmə, mesaj yazma, lazım olsa, özüm zəng edərəm, narahat olma”.
Həmişəki təlimlər kimi Vüqarı yola saldım. Ancaq Vüqar gedən gündən yuxularım qarışdı. Təlimlərə çox gedirdi, ayda üç-dörd dəfə, amma heç vaxt belə narahat olmamışdım. Bu dəfə fərqli idi.
Vüqar təlimlərə gedəndə adətən beş günün tamamında evə gəlirdi. Beş gün sonra - aprel ayının 3-ü ev telefonuna zəng gəldi. Səsini əvvəlcə tanımadım, səsi qəribə, kobudlaşmış, sanki yuxusuz kimi gəlirdi. Zəng etdiyinə çox sevinmişdim, söz verdi ki, iki-üç günə gələcək.
Aprelin 4-ü saat 2-yə işləmiş Talış yüksəkliyində şəhid oldu. Həmin gün həyatımda elə izlər qoydu ki, o izlər mənimlə ömürlük gedəcək. Hələ də inana bilmirəm, inanmaq çox çətindi.
Mən tək deyiləm, övladlarım üçün yaşamalıyam.
- Həyat yoldaşınızın hansı arzuları yarımçıq qaldı? Övladlarının gələcəyini necə görmək istəyirdi?
- Vüqar övladlarını çox istəyirdi. Onun bir xüsusiyyəti vardı ki, harada bir uşaq görürdüsə, başını sığallayardı. Vüqar öz övladları ilə fəxr edirdi, övladları da ataları ilə.
Düşünəndə ki, artıq onu görməyəcəksən, uşaqların bir də “ata” deyib qucağına qaça bilməyəcək, qapını açıb içəri girməyəcək, adamın nəfəsi kəsilir, ölmək həddinə çatırsan. Yeganə təsəllim övladlarımdır. Axı onlar günahsızdır, övladlarıma qayğı, dəstək lazımdır, bu səbəbdən özümü toparlayıram.
Vüqar çox istəyirdi ki, uşaqları ağıllı, ali təhsilli, vətənə layiq övladlar olsun. Böyük qızım Ayanın həkim olmasını istəyirdi, digər qızım Aytənlə oğlum Yusif kiçik olduğundan deyirdi ki, bir yerdə qərar verərik, hansı peşəni seçsələr mən də onlara dəstək olacağam. İndi isə Vüqar cismən yanımızda yoxdur, amma ruhən bizimlədir.
Artıq zaman keçir, övladlarımız Vüqarın arzuladığı kimi böyüyür. Şəhidimin əmanəti mənim də əmanətimdir.
Qeyd edək ki, Vüqar Yusifov 1976-cı il noyabrın 2-də Şəmkir rayonunun Şiştəpə kəndində anadan olub. 1983-cü ildə Şiştəpə kənd orta məktəbinin birinci sinfinə gedən V.Yusifov 1993-cü ildə həmin məktəbi bitirib. Daha sonra Türkiyə Respublikasında Quru Qoşunları Ali Hərbi Məktəbinə daxil olub və 1997-ci ildə leytenant rütbəsi alıb.
Polkovnik Vüqar Yusifov 2016- cı ildə Aprel döyüşlərində şəhid olub. Doğulduğu kənddə dəfn olunub. Ölümündən sonra “Vətənə xidmətə görə” ordeni ilə təltif edilib.
